‘Taswn i’n fab i rywun yn y byd cyfryngol Cymraeg ei iaith, mae’n siwr gen i y bysa’r drysau ar agor led y pen ifi gal ymuno â’r criw dethol a dilyn ôl traed fy nhad - a bod ar ben fy nigon â’r cyflogau mawr. Er hynny, dyw meibion ddim yn dilyn gwaith y tad a’r tylwth erbyn hyn ombai bod nhw’n perthyn i bobol y pethe.
'Sgetyn roedd pob un mab yn fab i löwr yn y Cymoedd ond mae’r dyddiau ‘na wedi hen fynd heibio. Odd fy nhad ddim yn löwr na’r un wan jac o dadau fy ffrindiau chwaith, ac wi’n ddigon hen i gofio The Magic Roundabout pan ddath y rhaglen mas gyntaf. Dim ond un sianel oedd bryd hynny – neu falla dwy ne’ dair ond wi’m yn cofio. Ta p’un i, wi yn cofio gweld y peth mewn lliw heblaw am fy amsar yn nhŷ mam-gu lle’r odd y teledu’n ddu a gwyn hyd nes bo mam-gu’n dod at ei diwadd ynghanol y nawdegau. Ychydig cyn ei marw, fe gas hi anrheg o deledu lliw oddi wrthon ni’r plant bach, ond odd hi’n benstiff o gredu bod teledu lliw yn wael i’r llecid a gwrthod ei roi e mlan – bach yn ddiniwad a hen ffasiwn oedd mam-gu ac fi drias i fy ngorau i weud wrthi hi bod hwnna’n dwp ac yn union fel yr hen gred ‘na bod wanco yn dy ela di’n ddall. Wedi’r cwbwl, odd Mrs Edwards drws nesa i mam-gu yn ddall, a dim ond radio odd gyda ddi yn y tŷ a dyw menywod ddim yn wanco odyn nhw – wel, hwnna own i’n ei gretu cyn cwrddyd ag Euronwy Cocwyllt ac wi’n siŵr nag odd Mrs Edwards yn depyg i’r teip ‘na o fenyw.
Bid a fo am hynny, roedd fy nhad inna’ n gwitho yn ffatri bop 'Corona' yn y Porth ac a bod yn onast, fyswn i ddim fod wedi lico dilyn ôl ei draed e i’r fanna. Ni ddaeth y cyfle yn y diwedd; fe gaews y ffatri i lawr pan ath y teip ‘na o bop mas o ffasiwn oherwydd yr effaith gas y siwgir yndo ar ddannadd plant y cwm. Nid dyna’r rheswm wrth gwrs –roedd y cwbwl lot yn tasto fel pisho crics, ac doedd bron neb isha ei brynu fe ac felly fe ath yr hwch drwy’r ffatri. Dodd ‘na ddim lot o wahaniath rhwnt y blas ar y Dandelion @ Burdock a’r Orangeade a gwed y gwir. Ta p’un i, own i’m isha bod fel fy nhad – menyw ymhob pentra, ffag yn ei geg a pheint yn ei law bob munud o’r dydd, a fynta er ei gywilydd, yn mynnid mynd i’r capel deirgwaith ar y Sul. Mynd i’r capel own i’n ffilu copan ag e – fi allwn i dderbyn y petha eraill, ond fel gwetas i miwn blogiad arall, fe ath e a’i wejan newydd i’r man gwyn man draw yng Nghwmtawe pan own i’n tynnu at y 13 ac o hynny mlan ‘odd dim role model gwrywaidd gen i.
‘Netho i ddim troi’n gay cofia fel y bysa pobol eraill yn yr un sefyllfa – ond ifi yn reit sensitive oherwydd dylanwad yr holl fenywod yn y teulu – mam, mam-gu, motrypadd di-rif, y bopas drws nesa a’m wiorydd wrth gwrs. Dylanwad y menywod hyn ar fy mywyd ‘nath fy arwain i at fy swydd gyntaf fel nyrs cynorthwyol yn Ysbyty Glangwili yng Nghaerfyrddin. Wi’n lico helpu pobol ac er nad oes otsh gyda fi bthdi gwaed ne ddim byd fel ‘ny, alla i ddim dioddef pobl sy’n conan a chintach a byswn i’n dueddol o weiddu ernyn nhw – Get a grip for fuck’s sake, you’ve only broken one leg – be thankful one of them’s all right. ‘Nath y jobyn ‘na ddim para’n hir ond nid bai fi odd hi - ma pobol heddi isha i bopith fod yn berffith, ond dyw bywyd ddim yn berffith. Wi wedi clwad straeon bod Mother Teresa yn eitha hen bitsh o bryd i’w gilydd ac nid sant yw Syr Bob Geldof chwaith - o bell ffordd.
Wi’n falch bod pethach wedi newid erbyn hyn a bod meibion heddi yn gallu torri eu cwys eu hunain – ifi’n gwpod bo fi’n ddiolchgar am y cyfle.
'Sgetyn roedd pob un mab yn fab i löwr yn y Cymoedd ond mae’r dyddiau ‘na wedi hen fynd heibio. Odd fy nhad ddim yn löwr na’r un wan jac o dadau fy ffrindiau chwaith, ac wi’n ddigon hen i gofio The Magic Roundabout pan ddath y rhaglen mas gyntaf. Dim ond un sianel oedd bryd hynny – neu falla dwy ne’ dair ond wi’m yn cofio. Ta p’un i, wi yn cofio gweld y peth mewn lliw heblaw am fy amsar yn nhŷ mam-gu lle’r odd y teledu’n ddu a gwyn hyd nes bo mam-gu’n dod at ei diwadd ynghanol y nawdegau. Ychydig cyn ei marw, fe gas hi anrheg o deledu lliw oddi wrthon ni’r plant bach, ond odd hi’n benstiff o gredu bod teledu lliw yn wael i’r llecid a gwrthod ei roi e mlan – bach yn ddiniwad a hen ffasiwn oedd mam-gu ac fi drias i fy ngorau i weud wrthi hi bod hwnna’n dwp ac yn union fel yr hen gred ‘na bod wanco yn dy ela di’n ddall. Wedi’r cwbwl, odd Mrs Edwards drws nesa i mam-gu yn ddall, a dim ond radio odd gyda ddi yn y tŷ a dyw menywod ddim yn wanco odyn nhw – wel, hwnna own i’n ei gretu cyn cwrddyd ag Euronwy Cocwyllt ac wi’n siŵr nag odd Mrs Edwards yn depyg i’r teip ‘na o fenyw.
Bid a fo am hynny, roedd fy nhad inna’ n gwitho yn ffatri bop 'Corona' yn y Porth ac a bod yn onast, fyswn i ddim fod wedi lico dilyn ôl ei draed e i’r fanna. Ni ddaeth y cyfle yn y diwedd; fe gaews y ffatri i lawr pan ath y teip ‘na o bop mas o ffasiwn oherwydd yr effaith gas y siwgir yndo ar ddannadd plant y cwm. Nid dyna’r rheswm wrth gwrs –roedd y cwbwl lot yn tasto fel pisho crics, ac doedd bron neb isha ei brynu fe ac felly fe ath yr hwch drwy’r ffatri. Dodd ‘na ddim lot o wahaniath rhwnt y blas ar y Dandelion @ Burdock a’r Orangeade a gwed y gwir. Ta p’un i, own i’m isha bod fel fy nhad – menyw ymhob pentra, ffag yn ei geg a pheint yn ei law bob munud o’r dydd, a fynta er ei gywilydd, yn mynnid mynd i’r capel deirgwaith ar y Sul. Mynd i’r capel own i’n ffilu copan ag e – fi allwn i dderbyn y petha eraill, ond fel gwetas i miwn blogiad arall, fe ath e a’i wejan newydd i’r man gwyn man draw yng Nghwmtawe pan own i’n tynnu at y 13 ac o hynny mlan ‘odd dim role model gwrywaidd gen i.
‘Netho i ddim troi’n gay cofia fel y bysa pobol eraill yn yr un sefyllfa – ond ifi yn reit sensitive oherwydd dylanwad yr holl fenywod yn y teulu – mam, mam-gu, motrypadd di-rif, y bopas drws nesa a’m wiorydd wrth gwrs. Dylanwad y menywod hyn ar fy mywyd ‘nath fy arwain i at fy swydd gyntaf fel nyrs cynorthwyol yn Ysbyty Glangwili yng Nghaerfyrddin. Wi’n lico helpu pobol ac er nad oes otsh gyda fi bthdi gwaed ne ddim byd fel ‘ny, alla i ddim dioddef pobl sy’n conan a chintach a byswn i’n dueddol o weiddu ernyn nhw – Get a grip for fuck’s sake, you’ve only broken one leg – be thankful one of them’s all right. ‘Nath y jobyn ‘na ddim para’n hir ond nid bai fi odd hi - ma pobol heddi isha i bopith fod yn berffith, ond dyw bywyd ddim yn berffith. Wi wedi clwad straeon bod Mother Teresa yn eitha hen bitsh o bryd i’w gilydd ac nid sant yw Syr Bob Geldof chwaith - o bell ffordd.
Wi’n falch bod pethach wedi newid erbyn hyn a bod meibion heddi yn gallu torri eu cwys eu hunain – ifi’n gwpod bo fi’n ddiolchgar am y cyfle.
1 comentario:
Dwi'm yn amau mai y Fi fyddai'r claf gwaethaf posibl y gallet ti wedi'i gael
Publicar un comentario